Podstawowe rodzaje szlifów

Zależnie od przeznaczenia, czyli rodzaju wykonywanej pracy nóż warto opatrzyć odpowiednim szlifem. Zależnie od szlifu nóż będzie lepiej lub gorzej ciął dany materiał. Poniżej opisujemy rodzaje szlifów oraz krótko prezentujemy ich wady i zalety.

Full Flat (Płaski pełny)

Powierzchnie boczne głowni są w całości klinem tnącym tworzonym przez płaszczyzny ciągnące się od grzbietu po krawędź tnącą. Głownia taka ma bardzo korzystny balans między wytrzymałością a płynnością i lekkością cięcia. Szerokie płaskie powierzchnie zapewniają bardzo stabilny ruch w ciętym materiale, co w połączeniu z małym oporem stawianym przez taką głownię zapewnia doskonałe, głębokie cięcie. Stosowany w nożach myśliwskich i ogólnego przeznaczenia.

Flat (Płaski częściowy)

Powierzchnie boczne klina tnącego są płaskie jak w szlifie full-flat, lecz zaczynają schodzić się w kierunku krawędzi tnącej mniej więcej od połowy szerokości głowni. Jeśli płaszczyzny klina tnącego zajmują więcej miejsca, szlif nazywamy wysokim, jeśli mniej, szlif nazywamy niskim. Ma podobne właściwości jak szlif full-flat, jednak klin tnący jest niższy, a jego płaszczyzny zbiegają się pod większym kątem, co skutkuje większym oporem podczas cięcia. Zaletą szlifu częściowego jest większa powierzchnia przekroju poprzecznego przy założonej szerokości i grubości głowni, dzięki czemu nóż jest znacznie bardziej odporny na złamanie. Stosowany w nożach wojskowych, taktycznych i ciężkich nożach przystosowanych do rąbania.

Hollow (Wklęsły)

Powierzchnie boczne klina tnącego są wklęsłe. Szlif może być wyprowadzony na pełnej szerokości głowni lub częściowy (niski/wysoki). Jego zaletą jest możliwość utworzenia cienkiego, bardzo dobrze tnącego klina przy stosunkowo niewielkiej wysokości szlifu, a więc godzi wytrzymałość głowni z dobrze tnącym ostrzem. Wady to mniejsza wytrzymałość bezpośrednio nad krawędzią tnącą oraz fakt, iż przy głębszych cięciach głownia traci stabilność i stawia duży opór z powodu gwałtownie zwiększającej się grubości w okolicach grzbietu. Stosowany głównie w nożach myśliwskich oraz składanych ogólnego przeznaczenia.

Convex (Wypukły)

Powierzchnie boczne klina tnącego są lekko wypukłe i nie zachodzi wyraźne rozgraniczenie między klinem tnącym a samą krawędzią. Szlif może być wyprowadzony na pełnej szerokości głowni lub częściowy (niski/wysoki). Profil ten zapewnia wytrzymałą krawędź tnącą przy stosunkowo małym oporze stawianym przez głownię w ciętym materiale. Polecany na szlif noży survivalowych i większych głowni przystosowanych do rąbania. Jest dość trudny do wykonania, co niestety skutkuje większą ceną noża. Ponadto krawędź tnąca szlifu convex wymaga większej wprawy w ostrzeniu.

Zero Grind (Szlif Zerowy)

Powierzchnie boczne głowni są płaskie jak w szlifie flat lub full-flat, z tą różnicą, iż podobnie jak w szlifie convex nie zachodzi wyraźne rozgraniczenie między klinem tnącym a samą krawędzią. Profil ten zapewnia najlepsze z możliwych właściwości tnące przy założonej grubości i szerokości głowni. Wymaga jednak zastosowania bardzo dobrej, wysoko-udarnej stali i zaawansowanej technologii hartowania, w przeciwnym razie cienka krawędź tnąca i obszar bezpośrednio nad nią łatwo uległaby uszkodzeniu. Szlif ten stosuje się w nożach ogólnoużytkowych najwyższej klasy.

Chisel (Dłuto)

Szlif wyprowadzony jest tylko z jednej strony, druga strona głowni pozostaje płaska. Może być płaski pełny, częściowy, a nawet wypukły. W przypadku osoby praworęcznej najlepiej, jeśli część płaska znajduje się po lewej stronie, w przeciwnym razie głownia będzie miała tendencję do zbaczania z linii cięcia. Podstawową zaletą tego szlifu jest prostsza produkcja i mniejsze zużycie narzędzi, co powinno przekładać się na niższą cenę noża.